A propos današnje teme i onih koje ubrzo slede, želim da apostrofiram da pojedinci (i oni koji su po vokaciji inženjeri poljoprivrede, ampelografi i dr.) teško razlikuju lozu i vinovu lozu, autohtonost i porijeklo sorte, da često sorte smještaju u nacionalne okvire i da time pokazuje da ne poznaju zakonomjernosti prostiranja flore.
Bahus sa vama!
Sve uz vino portogizer, di gutljaji samo klize. Tako recitira Đorđe Balašević u pjesmi „Al' se nekad dobro jelo”. Desetljećima mi poteku sline kad je čujem, a odnedavno, od ulaska Hrvatske u Eu, na taj mi stih kreću i suze. Hrvatska od berbe 2013. više ne smije to lijepo jesensko mlado vino zvati portugizac. U imenu sorte je geografski pojam, genetika je pokazala da se loza srednjom Europom doista proširila iz Portugala, iako smo donedavno mislili da to nije istina, a hrvatski pregovarači s EU nisu se sjetili zaštititi joj naše ime.
U Burgundiji nevreme. Oblast iz koje dolaze najskuplja suva bela vina na svetu trpi udare olujnih vetrova i obilnih padavina. Tamo gde je nastao šardone, gde se greške u vinogradu ne mogu ispravljati u vinariji i gde je teroar najsvetija od svih svetih vinarskih reči, bujice kiše dave čokote. Velika šteta. Ali ne mnogo značajno za nas. U svakom pogledu. Nažalost...
